"gdy konieczność istnienia trudna jest do zniesienia..."

Poniedziałkowy egzamin z ubiegłego tygodnia zdany bardzo dobrze...

We wtorek poszłam się spotkać z Miłosiernym...  Chyba po prostu blisko.

Potem jednak na homilii padły pytania:
'gdzie jesteś? gdzie jest twoje serce?'
I już wiedziałam.. wiedziałam, że na pewno nie przy tym, że wcale tego nie chcę...
Żadnych studiów...
Ale... przecież miałam być posłuszna... obiecałam.... chciałam...

Cały dzień biłam się z myślami, następnego dnia miałam egzamin, który na 99,9% oblałam, bo nie wydrukowałam bardzo ważnego dokumentu, najwięcej punktowanego... Nie mogłam się skoncentrować, skupić. Za bardzo przeżywałam wcześniejsze popołudnie.. Poprawka dopiero za rok... Rok... Aż rok... I tylko śpiewałam po cichu: 'nasze plany i nadzieje coś niweczy raz po raz...'
I potem myśl przyszła, że nic mi nie wychodzi, że zawsze muszę wszystko zepsuć...
ale odrzuciłam, bo wiedziałam skąd jest i od kogo pochodzi...

I jeszcze Słowo z tego dnia:
"Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym..."
Ten fragment już mi kiedyś towarzyszył. Wtedy zostałam przymuszona do czegoś, czego nie chciałam, ale wykonać musiałam. I żałowałam, bardzo żałowałam, że to zrobiłam...

Teraz ten fargment znów... Choć w nieco innych okolicznościach...
Me serce pragnie czegoś innego...
Ale kogo/czego słuchac?
Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi.
Ok, ale... On też mówi przez ludzi...
Tak więc, co dalej?
Nie wiem...
Ty, Panie, wiesz...
Tak więc jedyne, co pozostaje - JuT!...