Ślub... i... coś jeszcze ;)

 Ten sierpień taki intensywny... W przedszkolu wiele się dzieje, końcówka roku... 

22.08 moja siostra miała ślub cywilny... Wszystko we mnie mówiło "nie chcę tam iść". Nie zgodziłam się na bycie świadkiem. Poszłam do Urzędu, robiłam tam zdjęcia - chociaż tak chciałam się zaangażować. Choć miałam poczucie, że sama moja obecność tam już była niejako potwierdzeniem: zgadzam się na ten związek... Jezu, Ty wiesz, że ja się nie zgadzam..... ale to jej życie...

Tego dnia było wspomnienie Matki Bożej Królowej. Rano na Mszy modliłam się, by Ona prowadziła moją siostrę i strzegła jej serca, by ono było czyste, by Ona królowała w jej sercu, życiu, małżeństwie... Dałam mojej siostrze medalik z Maryją na łańcuszku... Pewnie nie założy. No ale trudno... Zastanawiałam się do końca, czy iść na wesele, czy nie... "To moja siostra..." a z drugiej: "Tu nie ma się z czego weselić"...  Walka do ostatniej chwili... Poszłam na sam obiad... Ale jak zaczął się toast, tańce - to się dyskretnie zmyłam... Chciała, żebym popilnowała w takim razie zwierząt w domu, co było mi na rękę. O godzinie 15:00 byłam już w domu, w godzinie miłosierdzia :)) Twe miłosierdzie dla mnie było ogromne! Nad ranem wrócili, a ja wróciłam wtedy do siebie, poszłam na Mszę na 10:00, pełna wdzięczności i ulgi, że właśnie tak to się potoczyło, że w taki sposób ten dzień poprowadziłeś. 

- - - -

Dostałam też wiadomość, że we wrześniu mogę przyjechać na... Furtę :) na pierwszy etap! To jest niesamowite! Jesteś wielki, wszechmocny i niesamowicie dobry dla mnie, wiesz? :)  

Muszę zrezygnować z pracy w przedszkolu, bo nie dostanę aż tyle wolnego... Ale... chcę Ci ufać, choć boję się okropnie, bo stracę pracę i nie wiem, co będzie dalej... A co, jeśli się mylę i źle rozeznaję? Może skoro w tej pracy się sprawdzam, są ze mnie zadowoleni, to powinnam tu zostać? Czy to pokusa nęcąca? Czy to Zły chce odciągnąć mnie od realizacji powołania? A może to Ty błogosławisz, prowadzisz i ta praca w przedszkolu, to Twoja wola... Jezu, gdzie Ty w tym jesteś? Czego pragniesz? Jaka jest Twoja wola? Boję się kolejnej złej decyzji... Gubię się w tym wszystkim... Prowadź to, proszę... Teraz bardzo mocno czuję się od Ciebie zależna... 

"Chyba już doświadczyłaś, że Pan Bóg nie da Ci zginąć..." 

Tak... a jednak... w sercu jest pewne pęknięcie... burza na morzu trwa... Wybacz mi, Jezu, że tam mało Ci ufam... nie umiem zawierzyć Twojej Opatrzności... Wiem, że Cię to boli... Ciągle chciałabym mieć nad wszystkim kontrolę... tak ciężko jest wypuścić siebie z rąk i oddać się ufnie Tobie, jak dziecko Ojcu... Wybacz, że znowu zeszłam z małej drogi...

Tchórz... Wyjazd.

 10 lipca byłam już rano u sióstr. Żeby było śmiesznie, przywiozłam im urodzinowy słodki prezent, a okazało się, że mają tego dnia post ścisły podjęty wspólnotowo. Powiedziałam, że w takim razie będą miały na niedzielę lub na 16.07 :) :) Piękny ciepły weekend. Trochę im pomogłam, posprzątałam, zrobiłam drobne zakupy. Poznałam kolejne siostry, po reakcjach widzę, że raczej są do mnie nastawione pozytywnie :) No i są takie radosne :) 

Jednak mam sporo spraw do uporządkowania... Zwłaszcza temat mieszkania... Byłam u prawniczki, ale rozwiązania, które zaproponowała w ogóle mi się w głowie nie mieszczą... Nie jestem w stanie zaproponować ich mojej siostrze...

Po tym spotkaniu poszłam na Mszę, przeryczałam w całości. Nie byłam w stanie się powstrzymać. Jezu... ja nie jestem w ogóle w stanie z moją siostrą tego tematu poruszyć... Blokuje mnie maksymalnie... Moja bezradność, bezsilność, moje zaciśnięte gardło...

Miałam napisać mail, list, sms - cokolwiek, ale napisać, skoro nie mogę wypowiedzieć... No i...? Mail w roboczych tkwi cały czas. Nie jestem w stanie kliknąć "wyślij"... Miałam wyznaczyć sobie termin, kiedy to zrobić, postawić sobie datę i czas graniczny: np. dziś 21:00. Nie byłam w stanie... Zmówiłam litanię do św. Józefa. Przeżegnałam się w imię Boże... Chciałam napisać i wysłać. Bez szans. Mój lęk, moje zniewolenie lękiem przeogromne. W liturgii Słowa był tak mocny fragment: "Nie bójcie się ludzi..." - boję się mojej siostry ogromnie.  Jej reakcji. Jej agresji, jej odrzucenia. Nie umiem przylgnąć do Słowa. Im bardziej chcę Go słuchać i za nim podążać, tym więcej lęku. Słowo mówi "nie bój się" - a ja boję się jeszcze bardziej... Stchórzyłam... Godzina przeleciała, nadeszła północ. Po przyjściu z wieczornej Mszy siedziałam w kaplicy, do 21:00... potem do 22:00... 23:00... Ryczałam, ryczałam, ryczałam... :Poczułam do siebie nienawiść. Za to, że nie umiałam tego napisać, a jak już napisałam - że nie potrafiłam tego wysłać. To było coś, co mnie przerosło... Doświadczyłam swej niemocy bardzo boleśnie...

Najgorsze, że... miałam pogadać z moją siostrą i dać znać, jak się sprawy mają, a tymczasem następnego dnia już wyjeżdżałam do sióstr nie poruszywszy w ogóle tematu...

Lęk, wątpliwości, niepewność - czy w ogóle jest sens jechać, skoro tej rozmowy nie było? Moje pierwsze nieposłuszeństwo... z powodu lęku... Jezu... Jestem tak słaba, że już nie mam do siebie siły... Nie mogę już na siebie za to patrzeć... Jechałam maksymalnie rozbita... Zawsze tak jest, że jadę w stanie beznadziejnym... Dlaczego tak jest? Czy to Zły kolejny raz próbuje namieszać?...

Wyjazd przecudowny. Za parę dni dalsze rozeznanie. Trzeba przemodlić obustronnie. Cieszę się, że mimo wszystko pojechałam, nie dałam się zniechęceniu, rezygnacji, lękowi na zasadzie: "Zawaliłam... co to będzie... skoro nie poruszyłam tematu..."

Twoja dobroć, Jezu, mnie rozczula... :)
Dziękuję Ci, że Ty jesteś nieskończenie większy od mojej słabości i niemocy!
Kocham! <3